Bez kategorii,  Ciekawostki,  Nowości,  Opinie,  zmiany w przepisach

Zasady odpłatności za umieszczenie na nieruchomościach i budynkach elementów sieci telekomunikacyjnych.

Od ponad roku zaobserwować można  nasilone działania wszelkiego rodzaju operatorów telekomunikacyjnych na doprowadzenie do zmiany umów na korzystanie z nieruchomości, poprzez usunięcie z nich zapisów dotyczących odpłatności. Zatem kilka słów o podstawach prawnych takich działań.

Ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych   (Dz.U.10.106.675) dalej u.w.r.s.t. w art. 33 wprowadza zasadę, iż właściciel, użytkownik wieczysty nieruchomości lub zarządca nieruchomości są obowiązani umożliwić m.in. operatorom sieci telekomunikacyjnych umieszczenie na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności instalowanie urządzeń telekomunikacyjnych, przeprowadzanie linii kablowych pod nieruchomością, na niej lub nad nią, umieszczanie tabliczek informacyjnych o urządzeniach, a także ich eksploatację i konserwację, jeżeli nie uniemożliwia to racjonalnego korzystania z nieruchomości, w szczególności nie prowadzi do istotnego zmniejszenia wartości nieruchomości.
Korzystanie z nieruchomości, o których mowa w wyżej, jest odpłatne, chyba że linia lub urządzenia telekomunikacyjne służą zapewnianiu telekomunikacji:
1)    właścicielowi nieruchomości;
2)    użytkownikowi wieczystemu nieruchomości;
3)    osobie, której przysługuje spółdzielcze prawo do lokalu;
4)    osobie posiadającej inny tytuł prawny do nieruchomości.

Jednocześnie cyt. ustawa uchyliła art. 140 ustawy prawo telekomunikacyjne, która do tej pory regulowała materię obecnego art 33 u.w.r.s.t.

Brzmienie przepisu normującego wyłączenie odpłatności z korzystania z nieruchomości przez operatora jest bardzo szerokie i w praktyce obowiązek ponoszenia opłat przez operatora  sprowadza się jedynie do sytuacji, w których linia lub urządzenia telekomunikacyjne zainstalowane na nieruchomości nie służy żadnemu z mieszkańców tej nieruchomości.

Umieszczenie w art. 33 ust 2 pkt 4 u.w.r.s.t. określenia „osobie posiadającej inny tytuł prawny do nieruchomości” wyczerpuje wszelkie sytuacje, w których lokator zamieszkuje w nieruchomości legalnie, w szczególności  w oparciu umowy użyczenia, najmu, dożywocia itd.

Przepisy u.w.r.s.t.  nie regulują jednak  kwestii ich oddziaływania na istniejące stosunki prawne tj. umowy jakich stronami są operatorzy i m.in. spółdzielnie.

Jako , że  art. 33  u.w.r.s.t  jest przepisem prawa materialnego przyjąć należy, iż ma on zastosowanie do umów zawieranych w trakcie jego obowiązywania natomiast umowy , które zostały zawarte w innym stanie prawnym nadal obowiązują  i brak jest uzasadnienia do uznania, iż postanowienia umów niezgodne z art. 33  u.w.r.s.t. przestają obowiązywać automatycznie bądź też należy je dostosować do obowiązujących obecnie przepisów.

Zasada lex retro non agit wyrażona została w art. 3 k.c. jako ogólna zasada nieretroakcji, stanowiąc, że normy nowego prawa generalnie nie znajdują wstecznego zastosowania do sytuacji zaistniałych przed ich wejściem w życie.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Facebook

Get the Facebook Likebox Slider Pro for WordPress